Living the dream
Blijf op de hoogte en volg Elisabeth & Sake
27 Maart 2015 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Hallo allemaal!
Onze roadtrip van 2 maanden over het Zuider eiland zit er inmiddels alweer op, dus hierbij weer even een update, met natuurlijk heel veel prachtige foto’s (zie link foto's in de kolom links voor alle foto's).
8 december hadden we allebei onze laatste werkdag. In ons vorige verslag hebben wij jullie natuurlijk verteld dat we al onze papieren voor ons werkvisum gereed hadden. We moesten alleen nog wachten op een stapel papieren namens Avis, de werkgever van Sake. Daarom hadden we besloten om naar het mooie Wanaka te rijden (45 minuten van Queenstown). Zo konden wij alvast weer in de vakantiestemming komen, maar waren we toch nog in de buurt om uiteindelijk het hele zwikje aan papierwerk in te leveren bij de immigratie in Queenstown.
Een goed begin:
Het weer was zomers heet, dus het kon niet beter. In Wanaka wilden we altijd nog de Roy’s Peak beklimmen. Een pittige bergbeklimming van in totaal 11 km. De uitzichten over Lake Wanaka en de besneeuwde bergtoppen vanaf de Roy’s Peak zijn werkelijk adembenemend. Terwijl Elisabeth nietsvermoedend stond te genieten op het uiteinde van de bergtop, had Sake een verrassing en jawel… ging op één knie. Uiteraard met een mooie ring met maar liefst 10 diamantjes (die staan voor onze 10 jaren samen). Sake had de ring in Nederland al gekocht. De mooie foto die van het aanzoek is gemaakt is door de meeste van jullie wel gezien, maar we zetten hem er uiteraard weer even tussen. Het was een mooi begin van onze vakantie en Roy’s Peak zullen wij nooit vergeten!
Later die week belde de manager van Avis dat de papieren klaar lagen. Vanuit Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) zijn we weer terug gereden naar Queenstown. We hebben alle documentatie afgeleverd inclusief onze paspoorten en vervolgens ook nog maar even met de pinpas betaald. En nu maar wachten op een positief bericht.
Stewart Island:
Onze trip werd weer voortgezet en we zetten koers naar het zuiden, namelijk Stewart Island, het derde eiland van Nieuw Zeeland. Dichterbij Antartica kun je niet komen. Het eiland is een groot Nationaal Park voor wandelaars en vogel liefhebbers. Met de boot ben je er met een uurtje. We hebben onze bus op het vaste land gelaten want deze is niet toegestaan op het eiland. We hadden 2 nachten in een hotelletje in de haven van Oban geboekt. Aangekomen op het eiland regende het pijpenstelen. De volgende dag pas brak de zon een klein beetje door de dikke bewolking. We hebben een klein autootje gehuurd om in 4 uren alle asfalt weggetjes in Oban af te ’sjeezen’, want meer asfalt is er namelijk niet! Hier hebben we in ieder geval wel veel lol aan beleefd. In de namiddag klaarde het mooi op en hebben we met wat lekkers en een paar drankjes nog heerlijk gezeten op het dakterras van het hotel en genoten we van het uitzicht. Bij schemering zijn we nog op zoek gegaan naar de Kiwi vogel. Zoals de Kangaroo het icoon is voor Australië, is de Kiwi dit voor Nieuw Zeeland. In het donkere bos wisten we er eentje te spotten, maar omdat het al zo donker was geworden konden we de Kiwi niet heel goed bekijken en een felle zaklamp wordt afgeraden omdat ze dit afschrikt. Al met al was Stewart Island een leuke ervaring, maar niet per se een aanrader.
Kerst en oud & nieuw:
We zijn richting de Oostkust gereden, door de Catlins, een heuvelig en bebost gebied op het zuiderstukje. Het kent een paar mooie kustlijnen zoals jullie op de foto’s kunnen zien bij de witte vuurtoren van Nugget Point. Ondertussen was 1e kerstdag aangebroken. Luidkeels zongen we mee met Michael Bublé ’It’s beginning to look at lot like Christmas’…. en stonden we in onze korte broek op een gratis camping bovenaan een klif.
Met Oud & Nieuw hadden we gehoopt dat Christchurch een knalfeest met vuurwerk zou geven, maar de stad ziet er nog steeds uit als een spookstad n.a.v. de hevige aardbeving van 4 jaar geleden. Desondanks is de stad hard bezig met de wederopbouw. Daarom hebben we besloten om maar door te rijden richting Kaikoura. Het plaatsje wat bekend staat door een prachtige ligging aan de kust en de woonplaats van vele dolfijnen, zeeleeuwen en walvissen. We hadden inmiddels van een aantal Nieuw Zeelanders wel begrepen dat Oud & Nieuw hier niet zo uitgebreid gevierd wordt. Daarom hebben we ons er maar bij neergelegd en op de camping met een Duits koppel een fles champagne soldaat gemaakt. Om 23.59 uur nog even op het strand afgeteld en na 3 vuurpijltjes in de verte was het dan 2015… Nou, auf wiedersehen en welterusten allemaal!
Kreeft en zwemmen met de Dusky Dolphins:
Toch hebben we ons goed vermaakt in Kaikoura. Het weer was overigens sinds de regenval op Stewart Island alleen maar beter geworden. Volop zomer met hete temperaturen. En terwijl we lekker in het zwembad van de camping verkoeling zochten, hadden we een praatje gemaakt met een Nieuw Zeelander die ook op de camping stond. Niet veel later bood de man ons een complete kreeft aan die hij had klaargemaakt. Hij was die ochtend op zee geweest en had er zo’n 15 gevangen. Heel populair in Kaikoura. Zo hadden we dus zomaar een luxe lunch ter waarde van $120,- (!)
Elisabeth voelde er wel wéér wat voor om te zwemmen met dolfijnen. Twee jaar geleden was dit namelijk een groot succes, en ze wist Sake te overtuigen om dit keer ook mee te gaan in de onderwater wereld van de dolfijnen. Bovendien hadden we nu ook een GoPro camera en voordat we het wisten hadden we ons weer in de duikpakken gehesen. Op de boot vertelde een medewerkster het één en ander over de dolfijnen en de andere zoogdieren die de voedselrijke kust bezoeken, vanwege de kril die op 1km diepte leeft. Zo was de orka die dag ervoor nog gespot… Prima vanaf de boot, maar die zien we toch liever niet onder water. Al snel wist de kapitein een grote groep Dusky Dolfijnen te spotten en werden we ’losgelaten’ in het diepe water en bevonden we ons tussen deze prachtige beesten. Nieuwsgierig zwemmen ze om je heen en proberen ze je uit of je ze kunt bij kunt houden met cirkels zwemmen. We kunnen het iedereen aanraden en hebben er een prachtig filmpje van gemaakt die we bij het verslag proberen te plaatsen.
Marlborough Sounds:
De weg van Kaikoura richting Blenheim is een schitterende route. Onderweg hebben we een aantal dagen gekampeerd, genoten van het mooie weer en lekker relaxen aan zee. Na Blenheim zijn we de Marlborough sounds ingereden. De oplettende lezer weet van ons vorige verslag dat dit geen fjorden zijn, maar onder water gelopen bergen wat lang geleden door aardverschuivingen is ontstaan. Prachtige kronkel weggetjes brengen je naar mooie uitzichtpunten en kleine badplaatsjes met mooie baaien.
Abel Tasman National Park:
Al snel waren we in Nelson aangekomen en hadden we ons voorbereid om het Abel Tasman NP te bezoeken. Twee jaar geleden konden we vanwege een motorongeluk niet verder rijden naar het noordelijkste puntje van het zuider eiland. In het badplaatsje Kaiteriteri stonden we paar dagen op de camping met vele vakantie vierende Kiwi’s. Kaiteriteri is het begin van het Abel Tasman NP, en aangezien je er niet met de auto kunt komen kun je kiezen om met de boot, kano of lopend. Wij hebben ervoor gekozen om de watertaxi te nemen die ons met hoge snelheid (!) iedere baai van het park heeft laten zien en verschillende passagiers heeft gedropt voor hun wandelingen. Nadat we nog maar met een ander meisje als enige aan boord zaten vroeg de schipper of we zelf ook nog even stukje wilden varen. Daar zeiden we uiteraard geen nee tegen. Onze dag kon nu al niet meer stuk! Met 45 knopen raasden we over het water en de kaptein maar glimlachen en knikken met ’zet hem maar op 50 knopen’. Later op internet opgezocht dat 50 knopen ruim 90 km per uur is.
Vervolgens zijn we op Bark Bay uitgestapt om een schitterende wandeling langs de kust te lopen van ongeveer 12 km. Onderweg kom je langs een lagoon, hangbruggen over het tropische gebied en waanzinnige baaien met witte stranden en azuur blauwe zee. We waren erg onder de indruk van de mooie natuur. De watertaxi heeft ons aan het einde van de dag weer bij een andere baai opgehaald en weer afgezet in Kaiteriteri.
Abel Tasman ontdekte Nieuw Zeeland:
Later die week zijn we verder naar boven gereden richting Golden Bay. De baai waar Abel Tasman als eerste Europeaan in 1642 zijn anker uitgooide in de hoop te kunnen handelen met de oorspronkelijke bewoners, namelijk de Maouri’s. In een klein museumpje in Takaka is een tentoonstelling van Abel Tasman zijn ontdekking, wat voor ons als Nederlanders natuurlijk erg interessant is. Bij een monument voor Abel Tasman stond zijn verhaal geschreven met uitzicht op de baai. Er staat geschreven in het dagboek hoe Abel Tasman zag dat er rookpluimen op het vaste land te zien waren. Toevallig toen wij er waren was een boer oude pallets aan het verbranden waardoor we het idee hadden hoe dit eruit heeft moeten zien. Uiteindelijk bliezen de Maoiri’s toendertijd in kano’s op de hoorn wat voor hen betekende ’gevaar’ en dus vechten. Abel Tasman daarentegen dacht aan een soort groet van de Maori’s en blies ook met zijn trompetten, wat uiteindelijk voor de Maori’s het antwoord was om aan te vallen. Een paar matrozen kwamen hierbij om het leven en Abel had het snel voor gezien. Daarom werd deze baai Moordenaers Baai genoemd, wat James Cook later veranderde in Golden Bay. Via de westkust is Abel Tasman naar het noorder eiland gevaren, al hadden ze nog niet ontdekt dat Nieuw Zeeland uit twee aparte eilanden bestond. Tasman noemde het door hem ontdekte land aanvankelijk Statenland, aangezien hij dacht dat het lag bij een eiland met die naam voor de kust van Zuid-Amerika. Andere ontdekkingsreizigers bemerkten echter al gauw dat het een eiland was en de naam werd veranderd in "Nieuw Zeeland', naar de Nederlandse kustprovincie. Ruim 120 jaar later kwam James Cook Nieuw Zeeland verkennen. And the rest is history.
Helemaal tot aan de top van het zuider eiland zijn we geweest. Waar overigens vaak walvissen hun richtingsgevoel kwijt raken door koude waterstromingen in ondiep water. Vorige maand zijn er nog honderden grienden aangespoeld waar met man en macht werd gewerkt om ze weer in zee te krijgen, maar veel konden niet worden gered.
Goed nieuws:
De immigratie liet eindelijk van zich horen, ons visum was goedgekeurd! Geen extra bewijzen of kosten meer, nee, ons paspoort lag weer voor ons klaar in Queenstown. Opgelucht en ontzettend blij dat we natuurlijk waren.
Relaxen in de Hanmer Springs en brand in Arthurs Pass:
Uiteindelijk zijn we weer richting het zuiden gereden en hebben we een bezoek gebracht aan de Hanmer Springs. Deze natuurlijke warmte bronnen zijn een heuse toeristen attractie geworden en op een koele regenachtige dag vonden wij het een bezoek wel waard. Toch kunnen we ons inbeelden dat deze baden nog leuker zijn wanneer dit ski dorpje in de sneeuw ligt.
Na een dag regen kwam weer zonneschijn en zijn we richting Arthur’s Pass gereden. De route die Oost en West met elkaar verbindt. Door instortingsgevaar werd lang gespeculeerd om verbetering en veiligheid van de weg. Daarom werd in 1999 het Otira viaduct gemaakt zodat lawine rotspartijen niet meer op de weg kunnen vallen. Het is werkelijk een prachtige route om te rijden door het mooie gebied waar je prachtige hikes en wandelingen kunt maken om het ruige Alpine landschap te verkennen. Tevens kun je voor maar $3,- in het Arthur’s Pass dorp de grootste ijsco halen. Je vraagt om ’one scoop’ (1 bolletje) maar ze doen bijna de helft van het bak ijs op je hoorntje die vervolgens door de zwaarte bijna in elkaar zakt. En terwijl we op het terras lekker van de enorme ijsco zaten te genieten ging het brandalarm van de gehele regio af. De ijscoman legde zijn ijslepel neer, smeet de vriezer dicht en liep op zijn gemakje naar de overkant van de straat. Vervolgens kwam de kok van het restaurant schuin tegenover erbij en beiden hesen zich in een brandweer pak. Het rolluik van een oude schuur ging omhoog en tevoorschijn kwam een ouderwetse maar opgepimpte brandweer truck. Hij liet het motortje eerst nog warmdraaien om vervolgens met een blauw-zwarte rookpluim en een oorverdovend valse sirene weg te tuffen. Verbaasd keken we naar dit spektakel. Daar gingen de ijscoman en kok van de vrijwillige brandweer naar, zo bleek later, een enorme bosbrand. De helden! De bosbrand was één die Nieuw Zeeland overigens in tijden niet had gekend.
We hebben uiteindelijk de weg naar de Westkust niet helemaal uitgereden maar zijn weer rechtsomkeert gegaan om nog langs de Cave Stream te gaan. Dit is een limestone grot waar een klein riviertje door heen stroomt. Voor die warme dag was het een uitkomst om verkoeling te zoeken. Zonder enige begeleiding zijn er genoeg waarschuwingen dat je goed voorbereid de grot in moet gaan. Zo moet je meerdere zaklampen bij je hebben voor het geval er eentje stuk gaat. Je staat namelijk in een pikdonkere grot zonder enig bereik of hulp bij de hand. Met de Gopro camera in de hand zijn we de grot ingelopen. Het water loopt in je schoenen om komt niet verder dan tot je middel. Het was een hele belevenis, want op sommige delen in de grot is best nauw. Maar omdat de grot van limestone is zijn de wanden van de grot niet scherp en is het dus redelijk makkelijk te belopen. Tegen de stroming van de rivier in liepen we zo’n 45 minuten in het donker en zagen we uiteindelijk boven ons ’the light at the end of the tunnel’. Iets waar Elisabeth toch wel blij om was aangezien ze na een half uur toch wel hoopte op een lichtpuntje. Uiteindelijk kon je via een aangemaakte ladder aan de rotswand omhoog klauteren en zo hebben we ook dit avontuur overleefd. We waren erg onder de indruk dat dit gewoon zonder begeleiding en zonder entree kosten kon worden gedaan, wat het ook weer ietsje spannender maakt.
Een paar kilometer verderop hebben we bij Lake Pearson een gratis overnachtingsplaats gevonden. Daar zagen we overigens nog steeds enorme rookpluimen in de verte en helikopters met dikke emmers water op-en aan vliegen om de bosbrand te blussen. De nieuwslezers stonden aan de kant van de weg verslag te doen. Ondanks de dikke brand niet ver van ons vandaan was het een schitterend plekje aan het meer om gratis te mogen staan en hier hebben we van genoten. Stoeltje uitklappen, biertje op tafel, voetjes in het water en onze camper bij de hand. Want wat reist het toch prachtig in die bus van ons! Nog altijd zitten we stiekum te grinniken als we andere reizigers zien stuntelen met hun tentjes, of backpackers die in oude auto’s tussen hun puinhopen een luchtbedje opblazen. We hadden op sommige avonden met onze laptop een heuse bioscoop gemaakt. En bij iedereen die maar even een blik op onze bus wierp lachten we naar elkaar en zeiden we: kiek maar ’s even goed vriend!
Uiteindelijk hebben we na Arthur’s Pass koers gezet richting Otago, de regio van Queenstown. Via de prachtige route hebben we natuurlijk nog een aantal dagen gestaan bij Lake Tekapo. Dit meer is werkelijk prachtig blauw wat door gletsjer gesteente komt. Maar dat weten jullie inmiddels wel. Het kerkje aan het meer is onder andere ook erg populair bij de Aziaten. De touring bussen komen en gaan. De foto’s moet je dus op het juiste moment zien te maken zonder de enorme aanwezigheid van touring groepen.
Terug naar Queenstown:
Na een aantal dagen begon het weer om te slaan in regen en hebben we nog na een bezoek aan een gletsjer bij Wanaka de hoop maar opgeven en zijn we richting onze Nieuw Zeelandse thuishaven Queenstown gereden. Onze huisgenootjes hadden onze kamer nog altijd beschikbaar en we konden direct weer intrekken.
Na nog een paar dagen alles weer opruimen en schoonmaken konden we beide diezelfde week weer aan de slag. We werden weer warm onthaald door onze collega’s en is het weer als vanouds op Queenstown Airport. Inmiddels zijn we alweer bijna twee maanden in het oude ritme en we kijken terug op een schitterende trip met veel nieuwe avonturen. We zijn weer heel wat foto’s en filmpjes rijker die we natuurlijk weer graag met jullie delen. We kunnen het niet vaak genoeg aanraden mensen!
En tot slot willen we iedereen bedanken voor alle betrokkenheid d.m.v. mailtjes, kaartjes en felicitaties. We vinden dit echt ontzettend leuk.
Tot het volgende reisverslag!
The Dutchies
Onze roadtrip van 2 maanden over het Zuider eiland zit er inmiddels alweer op, dus hierbij weer even een update, met natuurlijk heel veel prachtige foto’s (zie link foto's in de kolom links voor alle foto's).
8 december hadden we allebei onze laatste werkdag. In ons vorige verslag hebben wij jullie natuurlijk verteld dat we al onze papieren voor ons werkvisum gereed hadden. We moesten alleen nog wachten op een stapel papieren namens Avis, de werkgever van Sake. Daarom hadden we besloten om naar het mooie Wanaka te rijden (45 minuten van Queenstown). Zo konden wij alvast weer in de vakantiestemming komen, maar waren we toch nog in de buurt om uiteindelijk het hele zwikje aan papierwerk in te leveren bij de immigratie in Queenstown.
Een goed begin:
Het weer was zomers heet, dus het kon niet beter. In Wanaka wilden we altijd nog de Roy’s Peak beklimmen. Een pittige bergbeklimming van in totaal 11 km. De uitzichten over Lake Wanaka en de besneeuwde bergtoppen vanaf de Roy’s Peak zijn werkelijk adembenemend. Terwijl Elisabeth nietsvermoedend stond te genieten op het uiteinde van de bergtop, had Sake een verrassing en jawel… ging op één knie. Uiteraard met een mooie ring met maar liefst 10 diamantjes (die staan voor onze 10 jaren samen). Sake had de ring in Nederland al gekocht. De mooie foto die van het aanzoek is gemaakt is door de meeste van jullie wel gezien, maar we zetten hem er uiteraard weer even tussen. Het was een mooi begin van onze vakantie en Roy’s Peak zullen wij nooit vergeten!
Later die week belde de manager van Avis dat de papieren klaar lagen. Vanuit Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) zijn we weer terug gereden naar Queenstown. We hebben alle documentatie afgeleverd inclusief onze paspoorten en vervolgens ook nog maar even met de pinpas betaald. En nu maar wachten op een positief bericht.
Stewart Island:
Onze trip werd weer voortgezet en we zetten koers naar het zuiden, namelijk Stewart Island, het derde eiland van Nieuw Zeeland. Dichterbij Antartica kun je niet komen. Het eiland is een groot Nationaal Park voor wandelaars en vogel liefhebbers. Met de boot ben je er met een uurtje. We hebben onze bus op het vaste land gelaten want deze is niet toegestaan op het eiland. We hadden 2 nachten in een hotelletje in de haven van Oban geboekt. Aangekomen op het eiland regende het pijpenstelen. De volgende dag pas brak de zon een klein beetje door de dikke bewolking. We hebben een klein autootje gehuurd om in 4 uren alle asfalt weggetjes in Oban af te ’sjeezen’, want meer asfalt is er namelijk niet! Hier hebben we in ieder geval wel veel lol aan beleefd. In de namiddag klaarde het mooi op en hebben we met wat lekkers en een paar drankjes nog heerlijk gezeten op het dakterras van het hotel en genoten we van het uitzicht. Bij schemering zijn we nog op zoek gegaan naar de Kiwi vogel. Zoals de Kangaroo het icoon is voor Australië, is de Kiwi dit voor Nieuw Zeeland. In het donkere bos wisten we er eentje te spotten, maar omdat het al zo donker was geworden konden we de Kiwi niet heel goed bekijken en een felle zaklamp wordt afgeraden omdat ze dit afschrikt. Al met al was Stewart Island een leuke ervaring, maar niet per se een aanrader.
Kerst en oud & nieuw:
We zijn richting de Oostkust gereden, door de Catlins, een heuvelig en bebost gebied op het zuiderstukje. Het kent een paar mooie kustlijnen zoals jullie op de foto’s kunnen zien bij de witte vuurtoren van Nugget Point. Ondertussen was 1e kerstdag aangebroken. Luidkeels zongen we mee met Michael Bublé ’It’s beginning to look at lot like Christmas’…. en stonden we in onze korte broek op een gratis camping bovenaan een klif.
Met Oud & Nieuw hadden we gehoopt dat Christchurch een knalfeest met vuurwerk zou geven, maar de stad ziet er nog steeds uit als een spookstad n.a.v. de hevige aardbeving van 4 jaar geleden. Desondanks is de stad hard bezig met de wederopbouw. Daarom hebben we besloten om maar door te rijden richting Kaikoura. Het plaatsje wat bekend staat door een prachtige ligging aan de kust en de woonplaats van vele dolfijnen, zeeleeuwen en walvissen. We hadden inmiddels van een aantal Nieuw Zeelanders wel begrepen dat Oud & Nieuw hier niet zo uitgebreid gevierd wordt. Daarom hebben we ons er maar bij neergelegd en op de camping met een Duits koppel een fles champagne soldaat gemaakt. Om 23.59 uur nog even op het strand afgeteld en na 3 vuurpijltjes in de verte was het dan 2015… Nou, auf wiedersehen en welterusten allemaal!
Kreeft en zwemmen met de Dusky Dolphins:
Toch hebben we ons goed vermaakt in Kaikoura. Het weer was overigens sinds de regenval op Stewart Island alleen maar beter geworden. Volop zomer met hete temperaturen. En terwijl we lekker in het zwembad van de camping verkoeling zochten, hadden we een praatje gemaakt met een Nieuw Zeelander die ook op de camping stond. Niet veel later bood de man ons een complete kreeft aan die hij had klaargemaakt. Hij was die ochtend op zee geweest en had er zo’n 15 gevangen. Heel populair in Kaikoura. Zo hadden we dus zomaar een luxe lunch ter waarde van $120,- (!)
Elisabeth voelde er wel wéér wat voor om te zwemmen met dolfijnen. Twee jaar geleden was dit namelijk een groot succes, en ze wist Sake te overtuigen om dit keer ook mee te gaan in de onderwater wereld van de dolfijnen. Bovendien hadden we nu ook een GoPro camera en voordat we het wisten hadden we ons weer in de duikpakken gehesen. Op de boot vertelde een medewerkster het één en ander over de dolfijnen en de andere zoogdieren die de voedselrijke kust bezoeken, vanwege de kril die op 1km diepte leeft. Zo was de orka die dag ervoor nog gespot… Prima vanaf de boot, maar die zien we toch liever niet onder water. Al snel wist de kapitein een grote groep Dusky Dolfijnen te spotten en werden we ’losgelaten’ in het diepe water en bevonden we ons tussen deze prachtige beesten. Nieuwsgierig zwemmen ze om je heen en proberen ze je uit of je ze kunt bij kunt houden met cirkels zwemmen. We kunnen het iedereen aanraden en hebben er een prachtig filmpje van gemaakt die we bij het verslag proberen te plaatsen.
Marlborough Sounds:
De weg van Kaikoura richting Blenheim is een schitterende route. Onderweg hebben we een aantal dagen gekampeerd, genoten van het mooie weer en lekker relaxen aan zee. Na Blenheim zijn we de Marlborough sounds ingereden. De oplettende lezer weet van ons vorige verslag dat dit geen fjorden zijn, maar onder water gelopen bergen wat lang geleden door aardverschuivingen is ontstaan. Prachtige kronkel weggetjes brengen je naar mooie uitzichtpunten en kleine badplaatsjes met mooie baaien.
Abel Tasman National Park:
Al snel waren we in Nelson aangekomen en hadden we ons voorbereid om het Abel Tasman NP te bezoeken. Twee jaar geleden konden we vanwege een motorongeluk niet verder rijden naar het noordelijkste puntje van het zuider eiland. In het badplaatsje Kaiteriteri stonden we paar dagen op de camping met vele vakantie vierende Kiwi’s. Kaiteriteri is het begin van het Abel Tasman NP, en aangezien je er niet met de auto kunt komen kun je kiezen om met de boot, kano of lopend. Wij hebben ervoor gekozen om de watertaxi te nemen die ons met hoge snelheid (!) iedere baai van het park heeft laten zien en verschillende passagiers heeft gedropt voor hun wandelingen. Nadat we nog maar met een ander meisje als enige aan boord zaten vroeg de schipper of we zelf ook nog even stukje wilden varen. Daar zeiden we uiteraard geen nee tegen. Onze dag kon nu al niet meer stuk! Met 45 knopen raasden we over het water en de kaptein maar glimlachen en knikken met ’zet hem maar op 50 knopen’. Later op internet opgezocht dat 50 knopen ruim 90 km per uur is.
Vervolgens zijn we op Bark Bay uitgestapt om een schitterende wandeling langs de kust te lopen van ongeveer 12 km. Onderweg kom je langs een lagoon, hangbruggen over het tropische gebied en waanzinnige baaien met witte stranden en azuur blauwe zee. We waren erg onder de indruk van de mooie natuur. De watertaxi heeft ons aan het einde van de dag weer bij een andere baai opgehaald en weer afgezet in Kaiteriteri.
Abel Tasman ontdekte Nieuw Zeeland:
Later die week zijn we verder naar boven gereden richting Golden Bay. De baai waar Abel Tasman als eerste Europeaan in 1642 zijn anker uitgooide in de hoop te kunnen handelen met de oorspronkelijke bewoners, namelijk de Maouri’s. In een klein museumpje in Takaka is een tentoonstelling van Abel Tasman zijn ontdekking, wat voor ons als Nederlanders natuurlijk erg interessant is. Bij een monument voor Abel Tasman stond zijn verhaal geschreven met uitzicht op de baai. Er staat geschreven in het dagboek hoe Abel Tasman zag dat er rookpluimen op het vaste land te zien waren. Toevallig toen wij er waren was een boer oude pallets aan het verbranden waardoor we het idee hadden hoe dit eruit heeft moeten zien. Uiteindelijk bliezen de Maoiri’s toendertijd in kano’s op de hoorn wat voor hen betekende ’gevaar’ en dus vechten. Abel Tasman daarentegen dacht aan een soort groet van de Maori’s en blies ook met zijn trompetten, wat uiteindelijk voor de Maori’s het antwoord was om aan te vallen. Een paar matrozen kwamen hierbij om het leven en Abel had het snel voor gezien. Daarom werd deze baai Moordenaers Baai genoemd, wat James Cook later veranderde in Golden Bay. Via de westkust is Abel Tasman naar het noorder eiland gevaren, al hadden ze nog niet ontdekt dat Nieuw Zeeland uit twee aparte eilanden bestond. Tasman noemde het door hem ontdekte land aanvankelijk Statenland, aangezien hij dacht dat het lag bij een eiland met die naam voor de kust van Zuid-Amerika. Andere ontdekkingsreizigers bemerkten echter al gauw dat het een eiland was en de naam werd veranderd in "Nieuw Zeeland', naar de Nederlandse kustprovincie. Ruim 120 jaar later kwam James Cook Nieuw Zeeland verkennen. And the rest is history.
Helemaal tot aan de top van het zuider eiland zijn we geweest. Waar overigens vaak walvissen hun richtingsgevoel kwijt raken door koude waterstromingen in ondiep water. Vorige maand zijn er nog honderden grienden aangespoeld waar met man en macht werd gewerkt om ze weer in zee te krijgen, maar veel konden niet worden gered.
Goed nieuws:
De immigratie liet eindelijk van zich horen, ons visum was goedgekeurd! Geen extra bewijzen of kosten meer, nee, ons paspoort lag weer voor ons klaar in Queenstown. Opgelucht en ontzettend blij dat we natuurlijk waren.
Relaxen in de Hanmer Springs en brand in Arthurs Pass:
Uiteindelijk zijn we weer richting het zuiden gereden en hebben we een bezoek gebracht aan de Hanmer Springs. Deze natuurlijke warmte bronnen zijn een heuse toeristen attractie geworden en op een koele regenachtige dag vonden wij het een bezoek wel waard. Toch kunnen we ons inbeelden dat deze baden nog leuker zijn wanneer dit ski dorpje in de sneeuw ligt.
Na een dag regen kwam weer zonneschijn en zijn we richting Arthur’s Pass gereden. De route die Oost en West met elkaar verbindt. Door instortingsgevaar werd lang gespeculeerd om verbetering en veiligheid van de weg. Daarom werd in 1999 het Otira viaduct gemaakt zodat lawine rotspartijen niet meer op de weg kunnen vallen. Het is werkelijk een prachtige route om te rijden door het mooie gebied waar je prachtige hikes en wandelingen kunt maken om het ruige Alpine landschap te verkennen. Tevens kun je voor maar $3,- in het Arthur’s Pass dorp de grootste ijsco halen. Je vraagt om ’one scoop’ (1 bolletje) maar ze doen bijna de helft van het bak ijs op je hoorntje die vervolgens door de zwaarte bijna in elkaar zakt. En terwijl we op het terras lekker van de enorme ijsco zaten te genieten ging het brandalarm van de gehele regio af. De ijscoman legde zijn ijslepel neer, smeet de vriezer dicht en liep op zijn gemakje naar de overkant van de straat. Vervolgens kwam de kok van het restaurant schuin tegenover erbij en beiden hesen zich in een brandweer pak. Het rolluik van een oude schuur ging omhoog en tevoorschijn kwam een ouderwetse maar opgepimpte brandweer truck. Hij liet het motortje eerst nog warmdraaien om vervolgens met een blauw-zwarte rookpluim en een oorverdovend valse sirene weg te tuffen. Verbaasd keken we naar dit spektakel. Daar gingen de ijscoman en kok van de vrijwillige brandweer naar, zo bleek later, een enorme bosbrand. De helden! De bosbrand was één die Nieuw Zeeland overigens in tijden niet had gekend.
We hebben uiteindelijk de weg naar de Westkust niet helemaal uitgereden maar zijn weer rechtsomkeert gegaan om nog langs de Cave Stream te gaan. Dit is een limestone grot waar een klein riviertje door heen stroomt. Voor die warme dag was het een uitkomst om verkoeling te zoeken. Zonder enige begeleiding zijn er genoeg waarschuwingen dat je goed voorbereid de grot in moet gaan. Zo moet je meerdere zaklampen bij je hebben voor het geval er eentje stuk gaat. Je staat namelijk in een pikdonkere grot zonder enig bereik of hulp bij de hand. Met de Gopro camera in de hand zijn we de grot ingelopen. Het water loopt in je schoenen om komt niet verder dan tot je middel. Het was een hele belevenis, want op sommige delen in de grot is best nauw. Maar omdat de grot van limestone is zijn de wanden van de grot niet scherp en is het dus redelijk makkelijk te belopen. Tegen de stroming van de rivier in liepen we zo’n 45 minuten in het donker en zagen we uiteindelijk boven ons ’the light at the end of the tunnel’. Iets waar Elisabeth toch wel blij om was aangezien ze na een half uur toch wel hoopte op een lichtpuntje. Uiteindelijk kon je via een aangemaakte ladder aan de rotswand omhoog klauteren en zo hebben we ook dit avontuur overleefd. We waren erg onder de indruk dat dit gewoon zonder begeleiding en zonder entree kosten kon worden gedaan, wat het ook weer ietsje spannender maakt.
Een paar kilometer verderop hebben we bij Lake Pearson een gratis overnachtingsplaats gevonden. Daar zagen we overigens nog steeds enorme rookpluimen in de verte en helikopters met dikke emmers water op-en aan vliegen om de bosbrand te blussen. De nieuwslezers stonden aan de kant van de weg verslag te doen. Ondanks de dikke brand niet ver van ons vandaan was het een schitterend plekje aan het meer om gratis te mogen staan en hier hebben we van genoten. Stoeltje uitklappen, biertje op tafel, voetjes in het water en onze camper bij de hand. Want wat reist het toch prachtig in die bus van ons! Nog altijd zitten we stiekum te grinniken als we andere reizigers zien stuntelen met hun tentjes, of backpackers die in oude auto’s tussen hun puinhopen een luchtbedje opblazen. We hadden op sommige avonden met onze laptop een heuse bioscoop gemaakt. En bij iedereen die maar even een blik op onze bus wierp lachten we naar elkaar en zeiden we: kiek maar ’s even goed vriend!
Uiteindelijk hebben we na Arthur’s Pass koers gezet richting Otago, de regio van Queenstown. Via de prachtige route hebben we natuurlijk nog een aantal dagen gestaan bij Lake Tekapo. Dit meer is werkelijk prachtig blauw wat door gletsjer gesteente komt. Maar dat weten jullie inmiddels wel. Het kerkje aan het meer is onder andere ook erg populair bij de Aziaten. De touring bussen komen en gaan. De foto’s moet je dus op het juiste moment zien te maken zonder de enorme aanwezigheid van touring groepen.
Terug naar Queenstown:
Na een aantal dagen begon het weer om te slaan in regen en hebben we nog na een bezoek aan een gletsjer bij Wanaka de hoop maar opgeven en zijn we richting onze Nieuw Zeelandse thuishaven Queenstown gereden. Onze huisgenootjes hadden onze kamer nog altijd beschikbaar en we konden direct weer intrekken.
Na nog een paar dagen alles weer opruimen en schoonmaken konden we beide diezelfde week weer aan de slag. We werden weer warm onthaald door onze collega’s en is het weer als vanouds op Queenstown Airport. Inmiddels zijn we alweer bijna twee maanden in het oude ritme en we kijken terug op een schitterende trip met veel nieuwe avonturen. We zijn weer heel wat foto’s en filmpjes rijker die we natuurlijk weer graag met jullie delen. We kunnen het niet vaak genoeg aanraden mensen!
En tot slot willen we iedereen bedanken voor alle betrokkenheid d.m.v. mailtjes, kaartjes en felicitaties. We vinden dit echt ontzettend leuk.
Tot het volgende reisverslag!
The Dutchies
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
